Eddie Edwards
.jpg) Edwards w Calgary (marzec 2017) | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1963 |
|---|---|
| Wzrost |
173 cm |
| Reprezentacja | |
| Strona internetowa | |
Michael Thomas Edwards, znany jako Eddie „Orzeł” Edwards (ur. 5 grudnia 1963 w Cheltenham[1]) – brytyjski skoczek narciarski, olimpijczyk. Pierwszy reprezentant Wielkiej Brytanii uczestniczący w igrzyskach olimpijskich w tej dyscyplinie sportu[2]. Były rekordzista Wielkiej Brytanii w długości skoku narciarskiego (skoczył 73,5 m w Szczyrbskim Jeziorze około 1990)[3].
Jego skoki stały się jednym z powodów wprowadzenia przez Międzynarodową Federację Narciarską systemu kwalifikacji do zawodów. Federacja uznała, że zawodnik słabszy nie może być bardziej popularny od zawodnika dobrego[4]. Ostatni raz na arenie międzynarodowej skakał w 1997 w Pucharze Kontynentalnym. Po zakończeniu kariery skoczka występował w programach typu talk-show oraz komentował zawody sportowe[5].
Edwards cierpi na krótkowzroczność i z jej powodu nosił okulary, których nie zdejmował nawet podczas skoków[6].
Przebieg kariery
[edytuj | edytuj kod]Początki
[edytuj | edytuj kod]Michael Thomas Edwards urodził się w Cheltenham w 1963. Wychował się w rodzinie robotniczej. Jego matka pracowała w fabryce, ojciec był tynkarzem. Dziadek i pradziadek Edwardsa również pracowali jako tynkarze. Narty, po raz pierwszy, założył w wieku 13 lat w trakcie szkolnej wycieczki do Włoch[7].
Początkowo trenował narciarstwo alpejskie. Był bliski zdobycia awansu na igrzyska olimpijskie w 1984 w Sarajewie[5]. Z myślą o kolejnych igrzyskach wyjechał trenować do Stanów Zjednoczonych, jednak z powodu problemów finansowych (koszty treningów opłacał sam z pieniędzy zarobionych na tynkowaniu) i słabnącej formy postanowił wybrać sport, w którym łatwiej będzie mu o start na igrzyskach[8]:
Przyszło mi do głowy, że olimpijskie marzenie łatwiej będzie zrealizować w skokach. Taniej i konkurencja w kraju żadna. Pojechałem do pobliskiego Lake Placid, gdzie stało parę skoczni. Popatrzyłem, zapytałem, co i jak, pożyczyłem sprzęt, i próbowałem skakać. Najpierw na K-10, potem K-15. Zanim wróciłem do Europy, miałem za sobą skoki na 40-metrowej skoczni. Zainteresowałem się mocniej tą dyscypliną, wysłałem listy do organizatorów różnych zawodów. Okazało się, że muszę mieć licencję krajowej federacji. Brytyjska mi taką wystawiła i mogłem startować.
Pierwsze skoki Edwards oddał pod koniec 1985[4] lub na początku 1986[6] w Lake Placid. Na igelicie po raz pierwszy skoczył latem 1986 w szwajcarskiej miejscowości Kandersteg[4], do której pojechał na własny koszt[6]. Oprócz tynkowania, zarabiał także przy odśnieżaniu oraz jako sprzątacz[7].
Starty w zawodach
[edytuj | edytuj kod]Jego pierwszym międzynarodowym startem w zawodach FIS był występ w konkursie Pucharu Europy w Sankt Moritz (26 grudnia 1986). Skoczył wówczas 60 metrów i zajął, tak samo jak w wielu innych konkursach, ostatnie miejsce[9]. 30 grudnia 1986 zadebiutował w zawodach Pucharu Świata w Oberstdorfie. Tym razem skoczył 65 metrów i zajął ostatnie 110. miejsce. Za swój skok otrzymał 15 punktów[10].
W tej samej miejscowości wystąpił w lutym 1987 na mistrzostwach świata na skoczni normalnej. Po skokach na 59 m i 61,5 m zajął ostatnie miejsce, a do przedostatniego zawodnika (którym był Bernat Solà) stracił ponad 60 punktów[11]. Po mistrzostwach poleciał do Szwecji na zawody PŚ w Örnsköldsvik i Falun, w których również był ostatni[12]. 20 marca 1987 po raz pierwszy w karierze nie zajął ostatniej pozycji, w PŚ w Oslo był na przedostatnim 85. miejscu, a gorszy okazał się tylko Gerrit Konijnenberg[13]. Podobnie było dwa dni później[14].
Na zakończenie sezonu poleciał do Norwegii na zawody Pucharu Europy w Stjørdal, Sprovie i Meldal. W Sprovie oddał najkrótszy skok w oficjalnych zawodach (uzyskał 45 metrów), wyprzedził jednak Grega Boestera[12][15]. W Meldal odniósł swój największy dotychczasowy sukces, wyprzedził bowiem trzech zawodników (Norwega Ole Tallakstada oraz dwóch Amerykanów: Scotta Larsona i Blue Teramoto)[16]. W Stjørdal zajął ostatnią pozycję[12].
Sezon 1987/1988 rozpoczął od przedostatniego miejsca w zawodach PE w Sankt Moritz (wyprzedził tylko swojego rodaka Alana Jonesa)[17]. Wystartował potem we wszystkich czterech konkursach 36. Turnieju Czterech Skoczni. Trzykrotnie był ostatni, zaś w Innsbrucku wyprzedził dwóch skoczków: Paula Erata i Konijnenberga[12][18]. Przed zimowymi igrzyskami olimpijskimi w Calgary wystąpił jeszcze w dwóch konkursach PŚ, podczas jednego z nich udało mu się wyprzedzić Jesúsa Lobo[19].
O swojej kwalifikacji na zimowe igrzyska olimpijskie dowiedział się podczas pobytu w Finlandii. Trenował wówczas z kadrą fińskich skoczków. Z powodu niewielkiej ilości posiadanych pieniędzy, nocował przez cztery tygodnie w szpitalu psychiatrycznym pod Kuopio, gdzie jeden z trenerów fińskiej kadry dorabiał przy malowaniu ścian[8].
Wystąpił na zimowych igrzyskach w 1988. Włoski zespół skoczków podarował mu nowy kask, zaś Austriacy nowe narty[7]. Był dwukrotnie ostatni, jednak na skoczni dużej poleciał na odległość 71 metrów, co było najlepszym jego wynikiem w oficjalnych zmaganiach. Na małej skoczni dwukrotnie skakał 55 metrów (stracił do przedostatniego skoczka, Soli, ponad 70 punktów)[20], zaś na dużej 71 i 67 m (strata do przedostatniego Todda Gillmana niemal 60 punktów)[21]. Do końca sezonu zaliczył jeszcze dwa występy w PŚ, w Oslo był przedostatni (wyprzedził Olivera Strohmaiera, który nie ustał skoku)[22], a w Planicy ostatni[12].
W kolejnym sezonie Edwards rzadziej pojawiał się na skoczniach świata. Rozpoczął go od północnoamerykańskiego tournée w zawodach PŚ. W Thunder Bay dwukrotnie był ostatni; w pierwszym konkursie w Lake Placid wyprzedził Konijnenberga[23]. W drugim konkursie osiągnął swój najlepszy dotychczasowy wynik, wyprzedził wówczas czterech zawodników (w tym jednego zdyskwalifikowanego)[24]. Po raz ostatni w zawodach PŚ wystąpił w niemieckiej części 37. Turnieju Czterech Skoczni – w obu konkursach zajął ostatnią lokatę[12]. W marcu 1989 wystąpił jeszcze w dwóch konkursach Pucharu Europy w Schönwaldzie, w których był trzeci od końca oraz przedostatni (ponownie wyprzedzał swego rodaka Jonesa, a w jednym z konkursów pokonał też Węgra Petera Karadiego)[25][12].
Do skoków międzynarodowych powrócił w 1996. W marcu tego roku skakał w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego w szwedzkim Örnsköldsvik, gdzie ponownie był ostatni[12]. W sezonie 1996/1997 odnotował jeszcze trzy występy w Pucharze Kontynentalnym. 29 grudnia 1996 zajął najwyższe miejsce w zawodach międzynarodowych (był 36. w Lake Placid) i wyprzedził ośmiu amerykańskich skoczków[26]. 8 i 9 lutego 1997 po raz ostatni startował w zawodach. W Westby zajął 45. miejsce (przed pięcioma zawodnikami)[27] i 41. miejsce (wyprzedził ośmiu skoczków)[28]. W obu konkursach dokonał rzadkiego wyczynu – za oba występy otrzymał ujemne noty punktowe (–10,6 oraz –6,3 pkt.)[12].
Pomimo słabych wyników był bliski występu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 w Nagano. Znalazł sponsora (Eagle Airlines, mała brytyjska firma czarterowa[29]), który był gotów sfinansować jego start w igrzyskach. W mistrzostwach Stanów Zjednoczonych zajął 29. miejsce, zaś żeby dostać się na igrzyska, wystarczyło w mistrzostwach krajowych zajęcie miejsca w czołówce zawodników danej reprezentacji lub wyprzedzenie określonej liczby skoczków. Edwards oba wymogi spełnił, jednak nie pojechał na igrzyska, ponieważ startowała zbyt mała liczba reprezentacji[6][30].
Poza zawodami
[edytuj | edytuj kod]Na początku lat 90. Edwards nagrał dwie piosenki w języku fińskim, którym nigdy się nie posługiwał. Słowa do zaśpiewanych przez niego piosenek: Mun nimeni on Eetu (Nazywam się Eetu) i Eddien siivellä (Na skrzydle Eddiego), napisał fiński muzyk Irwin Goodman[31][6].
Kilkakrotnie zapowiadał powrót na skocznie, w tym m.in. na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2002, czy na mistrzostwa świata w 2005[32].
Jest autorem książki „On the piste”, a w 2002 sprzedał prawa autorskie do swojej historii amerykańskiej firmie produkcyjnej[4]. W 2001 uzyskał dyplom z prawa. Był rekordzistą świata w skokach kaskaderskich (skakał przez 10 samochodów czy 6 autobusów) i dziewiątym na świecie zawodnikiem-amatorem w prędkości zjazdu na nartach (jechał z prędkością 170 km na godzinę)[6].
Brytyjczyk pobiegł z pochodnią olimpijską w styczniu 2010 w Winnipeg. Przebiegł z nią około 300 metrów[33].
W listopadzie 2011 oficjalnie potwierdzono, że ma powstać film fabularny o karierze Eddiego Edwardsa[34]. Produkcję wyreżyserować miał Declan Lowney, a w kontekście roli tytułowego bohatera mówiło się o Rupercie Grincie[34]. Finalnie film wyreżyserował Dexter Fletcher. W roli Eddiego wystąpił brytyjski aktor Taron Egerton, a w jego trenera wcielił się Hugh Jackman. Film zatytułowany „Eddie the Eagle” miał polską premierę 27 maja 2016[35].
Chciał wystąpić jako przedskoczek w 62. Turnieju Czterech Skoczni, ale nie otrzymał od FIS-u pozwolenia[36]. W Oberstdorfie wziął za to udział w rywalizacji z adeptami skoków z miejscowego klubu na amatorskiej skoczni usypanej ze śniegu. Akcja nosiła nazwę „Pokonać Orła”[37].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Od 2003 żonaty z Samanthą Morton. Mają dwie córki – Ottilie i Honey. Na początku 2014 mieszkał w małej miejscowości South Woodchester w Gloucestershire[7].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]| Igrzyska | Data | Skocznia | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota łączna | Miejsce | Strata | Zwycięzca | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Odległość | Nota | Odległość | Nota | ||||||||
| 1988, Calgary | 14 lutego 1988 | normalna | ind. | 55,0 | 34,1 | 55,0 | 35,1 | 69,2 | 58. | 159,9 | Matti Nykänen |
| 15 lutego 1988 | duża | ind. | 71,0 | 30,0 | 67,0 | 27,5 | 57,5 | 55. | 166,5 | Matti Nykänen | |
| Mistrzostwa | Data | Skocznia | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota łączna | Miejsce | Strata | Zwycięzca | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Odległość | Nota | Odległość | Nota | ||||||||
| 1987, Oberstdorf | 11 lutego 1987 | normalna | ind. | 59,0 | b.d. | 61,5 | b.d. | 88,8 | 67. | 135,6 | Jiří Parma |
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata
[edytuj | edytuj kod]| Źródło[38] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sezon 1986/1987 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
punkty | |||||||||||||||||||||||||||
| - | - | - | - | - | 110 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 80 | 82 | - | - | 85 | 89 | 0 | |||||||||||||||||||||||||||
| Sezon 1987/1988 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
punkty | |||||||||||||||||||||||||||||
| - | - | - | - | - | - | 112 | 110 | 120 | 120 | 67 | 89 | - | - | - | - | - | 94 | 90 | - | 0 | |||||||||||||||||||||||||||||
| Sezon 1988/1989 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
punkty | |||||||||||||||||||||||||||||
| 73 | 70 | 72 | 78 | - | - | 95 | 94 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 0 | |||||||||||||||||||||||||||||
| Legenda | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15
q – zawodnik nie zakwalifikował się - – zawodnik nie wystartował | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 35. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
|
|
klas. |
|---|---|---|---|---|
| 110 | – | – | – | 130[39] |
| 36. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
|
|
klas. |
| 112 | 110 | 120 | 120 | 132[40] |
| 37. Turniej Czterech Skoczni | ||||
|
|
|
|
|
klas. |
| 95 | 94 | – | – | 109[41] |
Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego
[edytuj | edytuj kod]| Źródło[38] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Sezon 1995/1996 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
|
|
punkty | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 37 | 37 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 0 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Sezon 1996/1997 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.svg){kind=small}
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
punkty | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 36 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 45 | 41 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | 0 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Legenda | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30
dq – dyskwalifikacja - – zawodnik nie wystartował | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eddie Edwards Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2015-01-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-18)]. (ang.).
- ↑ Great Britain Ski Jumping. sports-reference.com. [dostęp 2013-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-06)]. (ang.).
- ↑ Michal Sýkora: Premeny športového areálu na Štrbskom Plese. slovak-ski.sk. [dostęp 2015-01-06]. (słow.).
- ↑ a b c d Sonja Kołaczkowska: Historia skoków: Eddie Edwards. skokinarciarskie.pl, 2006-09-11. [dostęp 2011-02-11]. (pol.).
- ↑ a b Adam Dworakowski: Nie tylko Eddie Edwards, czyli o skoczkach z Wielkiej Brytanii. skijumping.pl. [dostęp 2011-05-01]. (pol.).
- ↑ a b c d e f Grzegorz Boczar: – Zarzucano mi robienie pośmiewiska ze skoków – mówi Eddie „Orzeł” Edwards. gazetalubuska.pl. [dostęp 2015-01-06]. (pol.).
- ↑ a b c d Whatever Happened to Eddie the Eagle, Britain’s Most Lovable Ski Jumper?. smithsonianmag.com. [dostęp 2015-01-05]. (ang.).
- ↑ a b c Jakub Radomski: Z wariatkowa na skocznię. Przegląd Sportowy, 2013-12-19. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: St. Moritz SUI 1986.12.26 EC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf GER 1986.12.30 PS/TCS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf BRD 1987.02.20 MS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i Adam Kwieciński: EDWARDS Eddie 1963.12.05 GBR. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Oslo NOR 1987.03.20 PS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Oslo NOR 1987.03.22 PS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Sprova NOR 1987.03.28 EC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Meldal NOR 1987.03.29 EC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: St. Moritz SUI 1987.12.26 EC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Innsbruck AUT 1988.01.03 PS/TCS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: St. Moritz SUI 1988.01.20 PS/TS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Calgary CAN 1988.02.14 IO. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Calgary CAN 1988.02.23 IO. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Oslo NOR 1988.03.20 PS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1988.12.10 PS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1988.12.11 PS. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Schoenwald GER 1989.03.04 EC/SchTu. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1996.12.29 COC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Westby USA 1997.02.08 COC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Adam Kwieciński: Westby USA 1997.02.09 COC. Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04]. (pol.).
- ↑ Stuart Jeffries: Flying high. Guardian Online, 3 września 2007. [dostęp 2015-03-10]. (ang.).
- ↑ Alan Hubbard: Eddie The Eagle is having the last laugh on those who ridicule him as a joke. insidethegames.biz, 5 lutego 2013. [dostęp 2015-01-06]. (ang.).
- ↑ Säveltäjä Irwin Goodman. veikkotiitto.fi. [dostęp 2015-03-10]. (fiń.).
- ↑ Eddie Edwards powraca. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2015-01-06]. (pol.).
- ↑ Chinta Puxley: Eddie the Eagle returns to Canada as torchbearer. thestar.com, 6 stycznia 2010. [dostęp 2015-01-06]. (ang.).
- ↑ a b Powstaje film fabularny o karierze Eddiego Edwardsa. skijumping.pl, 2011-11-02. [dostęp 2011-11-03].
- ↑ Eddie the Eagle [online], Filmweb [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Adrian Dworakowski: TCS jednak bez Eddiego Edwardsa. skijumping.pl, 16 grudnia 2013. [dostęp 2015-01-06]. (pol.).
- ↑ Tomasz Kalemba: Michael „Eddie The Eagle” Edwards: polscy skoczkowie są cudowni. eurosport.onet.pl, 29 grudnia 2013. [dostęp 2015-01-06]. (pol.).
- ↑ a b Adam Kwieciński: EDWARDS Eddie. [dostęp 2024-10-18].
- ↑ Turniej Czterech Skoczni 1986/1987. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-08-21]. (pol.).
- ↑ Turniej Czterech Skoczni 1987/1988. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-08-21]. (pol.).
- ↑ Turniej Czterech Skoczni 1988/1989. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-08-21]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- EDWARDS Eddie - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-10-18]. (ang.).
- Adam Kwieciński: EDWARDS Eddie. [dostęp 2024-10-18].